Spokojny to film. Subtelny, oszczędny, żeby nie powiedzieć minimalistyczny. Na ekranie pozornie niewiele się dzieje, a im dalej, tym bardziej widz może zagłębić się w tym przekonaniu. Nic jednak bardziej mylnego. "Prywatne..." to opowieść przede wszystkim o samotności, z którą mierzy się na swój sposób każdy z bohaterów. To także opowieść o tym, że ludzie przybierają rozmaite maski, aby tylko ukryć swoje oblicze. No i w końcu o życiu, które pozbawione kontroli, może prowadzić donikąd.
Struktura filmu przypomina mozaikę. Wszystkie wątki inteligentnie przeplatają się ze sobą, jednak trzeba wprawnego oka, aby wszystko poukładać sobie tak, jak należy. Czasem gest, czy zdjęcie stojące na półce u jednego z bohaterów może nam wiele powiedzieć. Nie jest więc to film na raz. W dodatku to obraz smutny, a wyobcowanie i samotność bohaterów podkreśla padający śnieg, obecny niemalże w każdej scenie.
Zdecydowanie nie jest to lekka i przyjemna rozrywka na sobotni wieczór. Ale jeśli lubisz myśleć w trakcie projekcji, doszukiwać się ukrytych symboli, a nawet interpretować po swojemu fabułę - film ów może Ci to zaoferować. Dlatego wart jest każdej poświęconej mu minuty... Nawet jeśli oglądasz go drugi czy trzeci raz.