Do głównej selekcji konkursowej festiwalu w Cannes w 1978 r. trafił MOLIERE Ariane Mnouchkine, popularnej we Francji reżyserki teatralnej. Specyficzny, 4-godzinny biophic i detalicznie dopieszczony fresk historyczny, filmowy debiut tej twórczyni, powstał zresztą z udziałem jej zespołu z Theatre de Soleil. Wielokrotnie Mnouchkine przekraczała zaplanowany budżet, ostatecznie sytuację musiał ratować jej ojciec ze swoim portfelem, filmowy producent, którego pierwotnie reżyserka nie chciała angażować w przedsięwzięcie. Poniesione koszty nigdy nie miały szans się zwrócić, choć widać je w każdej scenie, zwłaszcza tych licznych z całym tabunem statystów. Choć MOLIERE rozpoczyna się, gdy bohater ma 10 lat i kończy mniej więcej z jego śmiercią, Francuzka zapewniała, że jej dzieło nie ma w sobie nic dydaktycznego. “Pragnęliśmy pokazać w sposób empiryczny, jak Moliere służył swojej epoce i jak został przez nią zniszczony” – mówiła. Co ciekawe, dzisiaj Ariane Mnouchkine uznano by za reprezentantkę konserwatywno-prawicowego światopoglądu. Francuzka otwarcie mówiła o tym, jak podążanie za lewicowymi ideałami niszczy artystów, a kulturę sprowadza na manowce. Sama latami odrzucała postać Moliere’a, nigdy wcześniej nie wyreżyserowała w teatrze żadnej jego sztuki. W biografii pisarza odnalazła natomiast wiele korelacji z teraźniejszością i dlatego wybrała ją jako temat swojego pierwszego filmu. W momencie premiery francuscy krytycy przeprowadzili na tę produkcję zmasowany atak, odrzucili MOLIERE’A za jego teatralną sztuczność, rozdęcie i emfazę. Zarzucano mu nawet zbyt bezrefleksyjną fascynację eksperymentami teatru improwizowanego lat 60., a współcześnie film zrehabilitowano. Theatre de Soleil szczyci się byciem częścią tego projektu, zbierając i udostępniając wszystkie materiały archiwalne z nim związane. MOLIERE to nie tylko produkcja dość powszechnie dostępna na DVD, ale też od czasu do czasu wyświetlana we francuskiej telewizji jako 4-odcinkowy serial. To wszystko jest o tyle zaskakujące, że film Mnouchkine nie jest dziełem wyprzedzającym swoje czasy, ani nawet bliskim wybitności. Jest fabułą epicką, staranną, ale też dość przeciętną. W wypowiedziach jej twórczyni obiecującą znacznie więcej niż dającą w rzeczywistości. Po oczach biją głównie te wydane na scenografię, kostiumy i statystów ogromne pieniądze.